De laatste maanden is er veel aandacht besteed aan eenzaamheid. En of het nu eenzaamheid onder jongeren of ouderen is, het maakt niet uit. Onder de gehele mensheid bestaat veel eenzaamheid. Waar komt die eenzaamheid vandaan? Is het een probleem van de maatschappij? Of is het door de maatschappij gecreëerd? Kunnen de mensen in je omgeving de eenzaamheid opvangen en ondervangen?
Naar mijn mening niet! Tuurlijk kunnen we de eenzame mens extra aandacht geven, activiteiten doen en ervoor zorgen dat ze gezellige momenten ervaren. Echter als die momenten voorbij zijn, komt de eenzaamheid weer om de hoek kijken. Je schiet dan je doel voorbij.
Zelf ben ik een jaar of 50 heel eenzaam geweest. Komt het doordat ik jarenlang gepest was? Uit een gezin van 8 kinderen kwam? Nergens bij hoorde? Me altijd onzeker voelde?
Ook al had ik mijn man, gezin, werk, drukte en alle hectiek om heen, toch was ik diep van binnen eenzaam. Dat gevoel bleef altijd bij mij. Ik onderdrukte het door vrouw, moeder, vriendin, voorleesmoeder, hulpmoeder en zoveel andere taken te vervullen. Toch bleef ik diep van binnen eenzaam!
Ik heb veel hulp gezocht in de reguliere sector en de alternatieve sector maar de eenzaamheid bleef bij me als aanhankelijke puppy.
Door altijd maar te zorgen voor anderen, dacht ik de eenzaamheid op te vullen maar eigenlijk onderdrukte ik het steeds. Dit is ook de reden dat de oudere dames veel last hebben van eenzaamheid. Zij hebben altijd gezorgd voor hun man en kinderen. En gaan de kinderen het huis uit, ontstaat er het lege nestsyndroom! Dan weten ze niet meer hoe ze hun tijd kunnen invullen en gebruiken.
Uiteindelijk ben ik door yoga en meditatie diep in mezelf gedoken. Ik ben mezelf gigantisch tegen gekomen!! Ik heb vele thema’s mogen doorgronden en doorvoelen. En gaandeweg ging ik me steeds beter voelen. En gelijktijdig verdween de eenzaamheid ook beetje bij beetje. Totdat ik uiteindelijk er geen last meer van had. Puur omdat ik weet wie ik diep van binnen.
Door veel kennis via opleidingen op te doen en eigen ervaringen, ben ik tot de conclusie gekomen dat de eenzaamheid (diep) in jezelf zit!
Als we geboren worden, wordt ons lichaam en ons verstand getraind en ontwikkeld. We worden enorm gestuurd door de normen en waarden die anderen opgesteld hebben. Wat we voelen wordt meestal niet begrepen en dus wordt het weggestopt. We mogen onszelf niet horen, zien of voelen!
Dan is het toch ook niet gek dat we ons eenzaam voelen? We worden constant getraind ons te richten op anderen. Wat denken we van de ander? We hebben overal een mening over en die wordt te pas en te onpas medegedeeld. Hierdoor worden we angstig om onszelf te zijn en te doen wat we zelf willen.
We cijferen onze eigen IK, ons ZIJN, helemaal weg! Als we niet meer kunnen zijn, wie we diep van binnen zijn, is het toch niet vreemd dat we ons eenzaam voelen?
We mogen geen verbinding maken met onze ziel. Als we die verbinding herstellen tussen het lichaam, vertand en ziel, zal de eenzaamheid ook verdwijnen.
Je bent zelf verantwoordelijk voor je eenzaamheid en jij bent ook de enigste die hier verandering in kan brengen. Niemand anders kan dat!
En zijn mijn gaven zo bijzonder? Ik vind van niet! Ik vind het bijzonder dat ik anderen mag begeleiden om zich op zielsniveau te ontwikkelen. Zo kan ik me ook blijven ontwikkelen.
Voel jij je eenzaam? Ken je iemand die zich eenzaam voelt? Iedereen van jong tot oud, is welkom om zich veilig en vrij te voelen.
